Pałac w Zaborze
Pałac w Zaborze to historyczna rezydencja, której początki sięgają 1677 roku. Został wzniesiony na zlecenie Johanna Heinricha von Duennewalda, a według legendy, jego budowa była możliwa dzięki okupowi za tureckiego paszę, który był więziony przez cesarskiego generała.
Ten barokowy zespół pałacowy, inspirowany wczesnobarokowymi francuskimi rezydencjami, został zaprojektowany w kształcie podkowy. Posiada trzy kondygnacje, na których znajdują się trzy główne sale: rotundowa na parterze, balowa na pierwszym piętrze oraz sala na trzeciej kondygnacji. Wnętrza pałacu zostały urządzone w stylu barokowym. Pałac otacza fosa o głębokości trzech metrów i szerokości piętnastu metrów, która, choć dziś pozbawiona wody, nadal robi imponujące wrażenie. Na terenie posiadłości znajduje się również park o powierzchni 20 hektarów, charakteryzujący się symetrycznym układem alei, których główną osią jest jezioro Liwno. W parku można podziwiać stare drzewa, z których niektóre mają status pomników przyrody.
Właściciele pałacu wielokrotnie się zmieniali. Wśród nich był Fryderyk August Cosel, nieślubny syn Augusta II Mocnego i hrabiny Cosel. Ostatnim rodem, który był właścicielem pałacu w Zaborze, był ród von Schönaich II Carolath, który nabył posiadłość w 1783 roku.
W 1907 roku pałac stał się domem dla Herminy von Reuss, która wyszła za mąż za Johanna Ludwiga Ferdynanda Augusta von Schönaich-Carolath. Hermina pochodziła z arystokratycznej rodziny z Turyngii i urodziła się 17 grudnia 1887 roku w Greiz. Po stracie rodziców jej opiekunem został wuj Heinrich XXVII von Reuss, właściciel majątku w Trzebiechowie, gdzie Hermina poznała swojego przyszłego męża. Ślub odbył się 7 stycznia 1907 roku, a na uroczystości obecny był cesarz Wilhelm II. Kilka miesięcy później, 3 listopada 1907 roku, Hermina urodziła syna Johanna Georga, przyszłego dziedzica Zaboru. Johann Ludwik, jej mąż, został ranny na froncie zachodnim podczas I wojny światowej i wrócił do Zaboru w 1917 roku. Niestety, nie odzyskał pełni zdrowia i zmarł w kwietniu 1920 roku. W 1922 roku Hermina ponownie wyszła za mąż, tym razem za byłego cesarza Wilhelma II, z którym zamieszkała w Doorn w Holandii. Po jego śmierci w 1941 roku Hermina wróciła do Zaboru, ale w 1945 roku wkroczyły tam wojska sowieckie, a Hermina została przewieziona do Frankfurtu nad Odrą, gdzie zmarła 12 sierpnia 1947 roku. Została pochowana na miejscowym cmentarzu pod panieńskim nazwiskiem Hermine von Reuss.
Obecnie dawna rezydencja, która zachwycała swoją architekturą, została przekształcona w Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży, które od 1998 roku nosi imię rycerzy zakonu maltańskiego.